Aykut Kocaman, Başakşehir’in başındayken ligde iki kez teknik adam değişikliği yapan takımlarla oynama şanssızlığı yaşadıklarını söylemişti. Hoca değiştiren takımlarda otomatik bir kıpırdanma oluyor ve Başakşehir’in bu dezavantajı yaşadığını iddia ediyordu Aykut Hoca. Dün hikayenin diğer tarafındaydı Başakşehir. Teknik adam değişikliği sonrası kıpırdanan Başakşehirlilerdi bu kez. CHADLi FARKI GÖRÜLDÜ Belözoğlu, Karagümrük’e 3-1 kaybeden savunma dörtlüsünü Lima dışında tümüyle değiştirdi. Caiçara takıma, Epureanu 11’e döndü. Ponck’un sağ beke devşirildiği günlere göre daha tutarlı bir Başakşehir savunması izledik gerçekten de. Emre Hoca’nın yaptığı bir diğer rötuş da merkeze Chadli enjeksiyonuyla pas kalitesini artırmaktı. Orta sahada Tolga-Mahmut-Ndayishimiye’nin ikisinin ilk 11’de başladığı günlere göre bir doz daha yetenekliydi tabii ki bu merkez üçlüsü. Bu dönüşümün ödülünü de ilk 45 dakikada aldılar. Beşiktaş’ı sürekli önde karşıladılar. Sıkça pas hatasına zorladılar ve soyunma odasına da galip gittiler. ŞAHİN RİSK ALDI İkinci yarının başında Murat Şahin risk aldı. 46’daki Teixeira-Larin takviyesiyle işler 30 dakikalığına da değişmişti aslında. Batshuayi maç boyunca siyah-beyazlıların en iyisiydi. İlk devrede bir baskısıyla gole yaklaşmıştı, ikinci devrede de yaptığı presle Teixeira’nın golünde rol oynadı. Ancak Beşiktaş’ın 45-85 arası yaptığı gibi atak sürekliliği sağlıyor, oyunu tümüyle rakip yarı alana yığıyorsanız, atakları bir şekilde tamamlamanız gerek. Autla, kornerle, taçla... Ataklarınızı tamamlayamazsanız, geçiş hücumlarıyla fatura ödemeniz doğal. Başakşehir ligin en derin kadrolarından birine sahip. Dün kulübede oturan Gulbrandsen, Zulj, Aleksic ve Ravil’in Süper Lig’de 4 büyük dışında tüm takımlarda ilk 11’de oynayabilecek seviyede olduklarına inanıyorum ben. Zaten Gulbrandsen de geçiş hücumlarıyla büyük fark yarattı, acı bir fatura ödetti Murat Şahin’e. Dün iki takımın ikişer gol attığı ikinci devrenin bu güzel maçın doğal akışı olduğunu düşünüyorum. Beşiktaş’ın sahadan puansız ayrılma sebebiyse ilk devredeki temposuzluğuydu. BİR OFSAYT ANLAŞMAZLIĞI VAR’ın hayatımıza girmesiyle birlikte yaşanan en önemli değişimlerden biri ofsaytta. Artık yardımcı hakemler kolay kolay bayrak kaldırıp hücum kesmiyorlar, genelde bitmesini bekliyorlar. Ancak Türkiye’de bu konu biraz yanlış anlaşılmış durumda. Dün 14’te Batshuayi’nin düştüğü gibi birkaç metrelik net ofsaytlarda beklememeliler, oyunu kesmeliler. Sakatlık vs. türlü handikabı olabilir o anlamsız beklemenin. TAÇLAR HAFiFE ALINIYOR Maçta 31’inci dakikaydı. Beşiktaş Rıdvan’la bir taç atışı kullanıyordu. Daha doğrusu kullanamıyordu! Top Rıdvan’ın elinde, genç oyuncu bir soluna bir sağına dönüyor, ama hiçbir arkadaşı kıpırdamıyor. Tüm Beşiktaşlılar markajda. Hepsi bizimle beraber izliyorlar Rıdvan’ı! Milli sol bek 15-20 saniyelik beklemeden sonra topu elinden manasızca çıkartıyor, top hiçbir arkadaşının olmadığı bölgeye gidiyor hedefsizce. ABOUBAKAR ARANIYOR Dün bu tarz sahneleri bolca izledik Başakşehir Stadı’nda. Siyah-beyazlıları geçen sezon taç atışlarındaki hassasiyetleri dolayısıyla çok övmüştüm bu sütunda. Aboubakar o taçların anlam kazanmasında çok önemli bir faktördü. Sanırım Kamerunlu’dan sonra aksadı biraz o işler. LiVERPOOL ÖRNEĞİ Aslında taç atışı, futbolun en fazla kullanılan duran topu. Bize çok önemsiz gibi geliyor, ama bu atışlarda topun sizde kalması atak sürekliliğinizi belirleyen belki de bir numaralı faktör. Zaten artık çoğunuz biliyorsunuz, Liverpool geçtiğimiz sezon taç hocası Gronnemark’ı göreve getirdikten sonra %46 olan taç atışı başarısını %68’e çıkardı. Merseyside ekibinden sonra büyük liglerden birçok farklı takım ekstra çalışmalar yapmaya başladı taçlar konusunda. MARiFET HEDEFE ATMAK Süper Lig’deyse taçların önemli bir kısmı havaya atılıyor. Yere değil. Hedefe değil. Genelde o havaya atılan toplara bir hücumcuyla bir savunmacı kafaya çıkıyor ve top yüzde 50 oranla sizde kalıyor. Hatta yüzde 50’nin de altında bir oranla. Oysa bence taç atışında marifet topu havaya, bilinmeze, yüzde 50-50’ye değil, yere atabilmek. Bir arkadaşınıza, yere, hedefe atabilmek. Türkiye’de taçların çok önemli bir kısmı havaya atıldığı için topun da hücum eden takımda kalma oranı düşük oluyor. Taç atışları savunma yapan takımın lehine dönüyor. Ve oyunu domine etmek isteyen takım da kötü taç atışları yüzünden atak sürekliliğini kaybediyor farkında olmadan. Uğur MELEKE / Hürriyet